Τίποτα δεν είναι μόνο του στην ζωή.

Ακόμη και εμείς οι άνθρωποι.

Δεν είναι μόνος του ο κάθε ένας μας.

Δυο είμαστε.

Εγώ και ο εαυτός μου.

Ο εαυτός μου και εγώ.

Και αυτοί είναι οι μεγάλοι αντίπαλοι.

 

Διότι άλλο είναι ο εαυτός μας και άλλο το εγώ μας.

Το δεύτερο συνεχώς κάνει επιθέσεις στον εαυτό μας.

Θέλει να τον νικήσει, να τον κατατροπώσει, να τον ισοπεδώσει, να του αλλάξει το πρόσωπο να τον κάνει να φαίνεται ότι είναι το εγώ.

Ενώ δεν είναι.

Να δείξει σε όλους ότι είναι το ίδιο και δεν διαφέρουν σε τίποτα.

 

Όχι δεν είναι το ίδιο.

Τα άκρα αντίθετα είναι και σκοπός του εγώ, είναι να εξαφανίσει οριστικά τον πραγματικό εαυτό μας.

Ο εαυτός μας χρειάζεται αυτά που τον ωφελούν και τον κάνουν καλύτερο.

Αυτό θέλει ο εαυτός μας.

Να γίνεται συνεχώς καλύτερος, μέχρι να φτάσει στην ευτυχία.

 

Το εγώ θέλει ακριβώς το αντίθετο. Είναι αυτό που ζηλεύει τον εαυτό μας και συνεχώς μας δημιουργεί παραισθήσεις,  για να μην μας αφήνει να δίνουμε στον εαυτό μας αυτό που πρέπει και χρειάζεται, αλλά αυτό που δεν πρέπει.

 

Παράδειγμα απλό, είναι το να πίνει κάποιος ποτά με αλκοόλ  ή χυμούς φρούτων.

Το εγώ σου λέει ότι αισθάνεσαι ωραία.  πχ. με τη βότκα.

Και το ένα ποτήρι βότκα φέρνει το άλλο και μετά το επόμενο και αισθάνεται ευθυμία και όχι ευτυχία το σώμα μας.

Και όταν αυτό γίνει συνήθεια και στο τέλος εθισμός, θέμα χρόνου να πεθάνεις, όπως τόσοι που πέθαναν από το πολύ ποτό.

Ποιος πέθανε από τους πολλούς χυμούς;;;;;

Ναι, τόσο απλό είναι.

Όταν νικά το εγώ, πεθαίνεις, λίγο κάθε φορά, αλλά πεθαίνεις.

 

Γιατί αν ο εαυτός μας πάρει αυτό που πρέπει, οι παραισθήσεις φεύγουν και στο τέλος μένει η αίσθηση της ολοκληρώσεως, της γαλήνης,  της ευτυχίας και είναι αυτό που σε γεμίζει όταν μένεις μόνος.

Ναι, γιατί όταν μένεις μόνος, καταλαβαίνεις τι αισθάνεται ο εαυτός σου.

Καταλαβαίνεις αν έχεις ολοκληρωθεί.

Γιατί τότε είσαι εσύ και ο εαυτός σου.

Και τότε, αν δεν αισθάνεσαι ευτυχία είσαι κενός, άδειος και ας έχεις αποκτήσει αυτό που νόμιζες ότι θα σε κάνει ευτυχή.

Γιατί άλλο η ευτυχία και άλλο η χαρά και ευθυμία.

Στην χαρά και ευθυμία νικητής είναι το εγώ.

Ενώ στην ευτυχία, νικητής είναι ο εαυτός σου.

Τότε φαίνεται ότι κάθε υλικό που έχεις αποκτήσει, δεν έχει καμιά αξία, γιατί κάτι σου λείπει εκείνη την στιγμή.

Και σου λείπει η ευτυχία, που δεν έχει και ο διπλανός σου.

Διότι μόνος, δεν είναι κανένας στον κόσμο.

Όλοι έχουν κάποιον διπλανό, γνωστό ή άγνωστο.

Και όχι μόνο έναν. Γιατί ο κόσμος δεν είναι μόνο δυο.

Είναι όλοι.

Είναι όλοι εμείς.

Και η μάχη αυτή είναι.

Ο εαυτός σου θέλει το εμείς, για να ολοκληρωθεί.

Ενώ το εγώ σου, σε κρατά μόνο.

Μα ότι είναι μόνο του, μετά από λίγο πεθαίνει.

Τα δυο δημιουργούν  νέα  ζωή.

Το μόνο του, εξαλείφεται.

Όταν λοιπόν κερδίζει ο εαυτός σου, ζεις συνεχώς και γίνεσαι αθάνατος.

Και αυτό σημαίνει ότι συνεχίζεις να δημιουργείς, να αισθάνεσαι και να χαρίζεις την ευτυχία.

 

Με αγάπη,  ο πόντιος.