Έφτασα κατά τις 07.00 το πρωί στο χειρουργείο. Ο Διευθυντής ήταν ήδη εκεί..
Κάπνιζε το ένα τσιγάρο μετά το άλλο και όλα έδειχναν ότι δεν είχε κοιμηθεί ούτε λεπτό…
Μιλούσε στο τηλέφωνο και φώναζε να έρθουν στο γραφείο του Αναισθησιολόγοι, Καρδιοχειρουργοί, Αγγειοχειρουργοί, Παιδοχειρουργοί και όποια ειδικότητα θα μπορούσε να βοηθήσει στο Χ/Ο που θα έκανε ….

Εγώ φοιτήτρια, χωμένη σε μιαν άκρη να μην πολυφαίνομαι και το μόνο που είχα στο μυαλό μου ήταν πως θα κατάφερνα να μπω στο Χ/Ο του. Να δω τον Θρύλο να ζωγραφίζει.
Να αρπάξουν τα μάτια και τα αυτιά μου όσα περισσότερα μπορούσαν από τον Δάσκαλο. Ακόμη και σ’ αυτό πόσο μακρυά από αυτόν ήμουν….

Εγώ έπαιζα με τις σκέψεις και αυτός είχε μαζέψει περίπου 20 γιατρούς και σαν στρατηγός ζωγράφιζε ανατομικά στοιχεία σε κόλλες Α4 και αφού χώρισε χειρουργούς και νοσηλευτές σε ομάδες άρχισε να εξηγεί ποια ομάδα θα μπει πότε. Που και με ποιον τρόπο στο μικρό σωματάκι του Σταύρου…

Ο Σταύρος λοιπόν, 12 ετών.
Την προηγούμενη το απόγευμα έπαιζε με τους φίλους του σε ένα γιαπί κάπου στην Λάρισα και για κακή του τύχη έπεσε και διαπέρασε το σώμα του—από καρωτίδα μέχρι αορτή–ένας αιχμηρότατος σωλήνας.

Δεν θέλω να αναφερθώ σε άλλες περιγραφές της βλάβης και του τραύματος..
Άρχισε η μεγάλη περιπέτεια του.
Από νοσοκομείο σε νοσοκομείο ..
Λάρισα….Κατερίνη….ΑΧΕΠΑ….
Μέχρι που σχεδόν με τις τελευταίες του αναπνοές τον έφεραν μέσα στην νύχτα στο Παπανικολάου…
Γιατί απλά, αν ΔΕΝ μπορούσε να τον σώσει ο Σπύρου τότε ΔΕΝ μπορούσε Κανείς..

ΑΥΤΗ ΗΤΑΝ Η ΑΛΗΘΕΙΑ..

Ο Διευθυντής λοιπόν χωρίς άλλη σκέψη έφτασε και αυτός μέσα στην νύχτα για να κάνει αυτό που του έλεγε η συνείδηση του.

ΤΟ ΧΕΙΡΟΥΡΓΕΙΟ ΤΟΥ ΣΤΑΥΡΟΥ ΚΡΑΤΗΣΕ ΠΑΝΩ ΑΠΟ 15 ΜΕ 20 ΩΡΕΣ….
Η ΠΡΟΣΠΑΘΕΙΑ ΥΠΕΡΑΝΘΡΩΠΗ ΑΠΟ ΟΛΟΥΣ….
ΤΟ ΠΑΙΔΙ “ΕΦΥΓΕ” 3 ΦΟΡΕΣ Κ ΤΟ ΕΠΑΝΕΦΕΡΑΝ ΑΛΛΕΣ ΤΟΣΕΣ…

Ο ΣΠΥΡΟΥ ΜΕ ΑΛΛΟΙΩΜΕΝΟ ΑΠΟ ΘΥΜΟ ΠΡΟΣΩΠΟ ΑΛΛΑ ΑΠΟΛΥΤΑ ΣΥΓΚΡΟΤΗΜΕΝΟΣ ΦΩΝΑΖΕ Κ ΕΒΡΙΖΕ. “ΟΧΙ ΡΕ ΠΟΥΣΤΗ….ΔΕΝ ΘΑ ΤΟ ΠΑΡΕΙΣ ΤΟ ΠΑΙΔΙ.”

Η μάχη με τον χάρο….
Τον είχε απέναντι του…
Τον έβριζε και τον έφτυνε μέσα στα μούτρα….
Η μάχη στα μαρμαρωμένα αλώνια….

Και το μόνο που ακουγόταν ήταν οι ήχοι από τα μηχανήματα και οι φωνές του Σπύρου……

Δεν σκέφτηκε κανένας μας να φύγει ακόμη κι αν είχε τελειώσει το ωράριο μας….όλοι εκεί δίπλα του…
Μέχρι το τέλος….

Ξημερώματα πια…κατάκοποι όλοι μας…μόλις τελείωσε το χειρουργείο….

Πήγαμε όλοι βουβοί στα αποδυτήρια να βγάλουμε στολές…
Να βάλουμε τα πολιτικά μας ρούχα και να φύγουμε….
και κανένας δεν έφευγε ακόμη….
Όλοι περιμέναμε τον διευθυντή να ντυθεί και να βγούμε όλοι μαζί…δίπλα του όλοι…

Αυτό που ακολούθησε ήταν από τα πιο δυνατά πράγματα που έχω ζήσει…
Όλος ο όροφος ήταν γεμάτος κόσμο…ασθενείς…συνοδοί…κάμερες..
άσχετοι άνθρωποι….

Και ξαφνικά σηκώνεται μια νέα γυναίκα όρθια…με πρόσωπο πρησμένο από το κλάμα….
Δεν είπε τίποτα….μας πλησίασε….πήγε δίπλα στον διευθυντή….δεν του μίλησε…
Η σιωπή αυτή ήταν σαν μαχαίρι…..

Έπεσε στα γόνατα της και άρχισε να φιλάει τα πόδια του Σπύρου….
Όχι τα χέρια του…..του φιλούσε τα πόδια κ το μόνο που μπορούσε να ψελλίσει ήταν ένα επαναλαμβανόμενο ‘”ευχαριστώ…..σε ευχαριστώ….”….

Ο Σταύρος είχε ζήσει χάρη στην υπεράνθρωπη προσπάθεια του διευθυντή και είχε κ άριστη μετεγχειρητική πορεία….

Εύχομαι και σήμερα να είναι ένα υγιές και δυνατό παλικάρι…και εύχομαι να μην ξεχάσει ποτέ το δώρο της Ζωής που του χάρισε ο Παναγιώτης.